Missed Call

Tumatawag ka na naman.

Ilang tawag pa ba ang kailangan mo, para ipaalala sa akin ang sakit na dinulot mo. Lima, sampu? Magbilang tayo.

Bilangin natin ang mga pagkakataong sinayang mo. Na halos lahat ng bagay at pangyayaring nakikita ko sa tuwina’y nakokonekta ko sayo. Na sa tuwing titingin ako sa ulap, naiisip ko ang mga araw na kasama kita, magkahawak-kamay na naglalakad sa kalsada, nagkukwentuhan at nagtatawanan sa mga bagay bagay na tayo lang ang nakakaunawa.

Na sa bawat pagbaba ko ng dyip, hinahanap ko ang mga kamay mo na aabot sa akin, para sa mga baitang na delikado at sa mga hakbang kong di ko lagi sigurado. Na habang nasa byahe ako at napapapikit sa umaga, hindi ko maiwasang ika’y maalala, lalo na tuwing pinapaalalahanan mo kong kumain nang tama.

Na sa tuwing makikinig ako ng musika, hindi ko maiwasang di mapaluha, lalo na’t bawat letra at liriko ng kanta, sa puso ko tumatama. Na sa bawat hawak ko sa aking telepono, mas mainam pang ‘wag ko nang alamin kung may nakaalala, dahil ikaw lang naman dati ang palagi sa aki’y nangangamusta. At bakit pati ang buwan, na dati’y sa akin humahalina, nalulungkot na akong makita, dahil sa tuwinang pinagmamasdan ko sya, wala na akong kasabay mamangha habang nakatingala.

Mahirap talagang tumalima sa mga gawaing nakasanayan na. Sa mga bagay na lagi nating ginagawa at sa mahabang taong ating pinagsamahan. Akala ko dati madali lang makalimot. Titingin lang sa malayo at hahanap ng ibang bagay na pwedeng magwaksi sa mga sakit at lungkot.

Isang araw, magiging maayos din ako. Balang araw titingin ako sa ulap nang nakangiti at aasa na lang sa darating na biyaya. Bababa ako ng dyip ng mag-isa pero maligaya, hindi dahil malinaw na ang aking mata kundi dahil masasanay na kong protektahan ang sarili at di na kakailanganin ang tulong ng iba.

Mapapapikit ako sa byahe pero ang paulit-ulit na lang na maaalala ay ang susunod kong gala, kung anong bagong libro mababasa, anong masarap kainin mamaya at kung sinong tao ang makikilala. Balang araw lahat ng musika,hindi na tungkol sayo at sa sakit na iniwan mo. Ang mga tunog ay syang magiging simula ko, ipagdidiwang ito nang malaya at masaya — paghuhudyat ng panibago kong kuwento.

At sa paghawak ko ng telepono, babati sa aki’y iba ng numero, sariling ngiti ang magiging bungad ko kasabay ng mga mensahe ng kaibigang totoo. At sa huli, nakangiti na kong titingin sa buwan. Katulad nya, alam kong kaya ko nang mabuhay mag-isa. Maghihintay sa mga bituin ng may yumi at pag-asa, katulad ng isang panibagong pag-ibig na dakila at mabubuhay sa magagandang alaala.

Tumawag ka na naman.

Pero pasensya ka na at di ko muna sasagutin. Hindi pa kaya ng puso ko ang magpatawad at umintindi. Balang araw, pag maayos ng lahat, ako na ang unang babati. Pero sa ngayo’y hayaan mo muna ang puso kong magpagaling. Makalimot. Makagamot. Sa mga alaala mong patuloy pa rin sa aki’y dumudurog.

Mahirap kalabanin ang isang pusong sinugatan nang malalim, at napagod nang maniwala na may totoo pang pag-ibig. Balang araw ako ang sasagot. Pero sa ngayon, hahayaan ko munang ito’y tumunog. Lima, sampu. Magbilang tayo.

Bibilangin ko ang panahon na magmamarka ng aking susunod na ligaya at pagbabago. Sasagutin ko, magbilang ka. ‘Pag kaya ko nang mag-isa nang hindi ka kasama. ‘Pag kaya ko nang umibig muli nang hindi ikaw ang naaalala. ###

Insomnia

You slept last night with a tear stained pillow. You prayed hard, asking the Divine to usher you to sleep even if you knew that sleeping at that moment will prove futile because you sleep earlier that afternoon for three straight hours. But you still force yourself to sleep so you close your eyes really hard and pretend that you’re dozing off. But of course, you’re not good at faking yourself.

So the moment you close your eyes, tears suddenly found its way. And the sudden flashback of your memories with him came flooded in. You still force your eyes to shut but then the picture changes and become visible – it was you crying, with the Creator comforting and hugging you. All of a sudden, you burst into tears and prayed hard to stop the agony you’re in and to calm your heart that is breaking.

Minutes later, you dozed off to sleep, this time, for real. Your mind transported your soul to happy things. You saw your old friends, talked to them and enjoyed having some time off. You looked happy then. You turned your back to the guy who you once knew, asking only if how fine he is, and then you walked away. You walked away with smile on your face and later join the guy who asked to walk you home.

You wandered peacefully to places unknown. It was a total relief. But reality strikes and the alarm clock signaled you to rise. And abruptly, the moment you open your eyes, the heartaches start to consume you again, piece by piece, painfully. Once again, you asked yourself what went wrong by reminiscing your good old times. You picked up the pieces, trying to find that one piece that will answer the reason of his sudden unhappiness and the valid reason of him leaving you, all of a sudden.

But there are far more reasons he won’t tell you, and the emptiness stuck inside you and you’ve tried everything to fill the void he created. You busied yourself, gotten yourself tired, and got in touch with your long forgotten activities. But that didn’t work. So you continue to search for something that will ease your mind just for a little while. But all you found are the things that remind you of him. And so you start again.

You start to find the “you” that has been missing since the day you’ve shared your heart to him. You start to look straight in your own eyes now and see what you’ve become since then. Have you evolved? Have you really gained or shared more love? Have you gotten stronger? Of course you do.

But this time, you have to continuously do that — alone. Yes, it’s hard. But it’s worth every effort because it’s for yourself after all. Repeat this to yourself: I’m strong. I’m beautiful. I’m kind. I’m capable of loving myself, so I will focus on other things and look after myself now. And gradually, you will find yourself capable of being happy again. It takes time but of course, you can. You’re brave, and believe it, because it’s true. You’re more than enough and you deserve a genuine kind of love.

You slept last night with a tear stained pillow, and wake up the same. But one day, when all the pain has subside and forgiveness has triumphant, you will wake up with a stronger heart and realize that you deserve a much better love — a love that is beautiful and stronger than the one you once had. ###

8:21

Alas otso disisyete ng umaga. Nakatayo kang nakikinig sa ispiker na nasa harapan. Nang biglang mag-vibrate ang cellphone sa iyong bulsa.

Unang vibrate. Hindi mo ito agad pinansin sa pag-aakalang ito’y isang text lamang. Hindi ka rin kasi mahilig maglagay ng message ringtone sa iyong cellphone at ang katotohana’y ilang linggo ka na rin kasing hindi nakakatanggap ng tawag sa ganoong klase ng umaga. Nang biglang pumangalawa ang vibrate. Alam mong tawag na iyon at napaisip ka na lang kung sino ang tatawag sayo ng ganoong oras.

Agad mong kinuha ang cellphone sa iyong bulsa. At bumungad sayo ang pangalan niya — ang naghuhuling pangalang ninanais mong makita. Napaisip ka pa kung sino ang pangalang nabasa mo. Nagdalawang tingin. Nakalimutan mo kasing binago mo na nga pala ang pangalan nya sa cellphone mo. Nang sandaling iyon, hindi pananabik ang naramdaman mo kundi kaba. Kaba dahil iniisip mo ang rason kung bakit sya tatawag samantalang ilang linggo na rin kayong hindi nag-uusap.

Hinintay mo ang ikalimang tunog bago sinagot. Kinabahan ka. Naglaro na sa isip mo ang pinakamasamang senaryong maari mong maisip. Ang pinakamalala ay yaong naaksidente sya. Inasahan mong hindi sya ang makakausap mo sa kabilang linya. Hinanda mo na ang iyong sarili sa pinaka-nakakatakot na pwede mong marinig — sa posibilidad na kailangan ka nya, at sa opsyon kung tutulungan mo ba sya.

Kaya hindi ka muna nagsalita. Hinintay mong magsalita ang may hawak ng kabilang linya. Malabo ang unang salita. Hindi mo nabosesan. Kaya ang nasabi mo na lang ay “Ha?”

Pinaulit mo ito. At sa pangalawang pagkakataon, doon mo napagtanto na ang kausap mo ay walang iba kundi sya. Nawala ang kaba mo. “Hello, good morning,” ang sabi nya sayo. Rinig na rinig mo ang saya sa kanyang boses. Sayang parang walang nagbago sa inyo. Sayang parang mali.

Naisip mo nun, nakalimot ba sya? Alam ba nya kung ano na kayo ngayon? Alam ba nya kung anong ginawa nya sayo? Natawa ka dahil muntik-muntikan mo na ring syang matanong kung lasing ba sya. Sino ba namang tao ang matutuwa kapag narinig mo yung taong minahal mo nang sobra pero sa huli ay piniling iwanan ka, na tatawagan ka isang di inaasahang umaga na parang nalimutang sinaktan ka pala nya, masayang-masaya ang boses na parang matalik lang kayong magkaibigan, na parang maayos lang ang lahat.

“Kamusta ka?” ang tanong nya. Sa nagdaang panahon, yan na siguro ang pinakamahirap na tanong na pwedeng ibato sayo ng kahit sino. Hindi mo kasi kayang sagutin. At mas lalong di mo kayang marinig ang tanong na yan sa taong alam mong naging dahilan kung bakit hirap na hirap kang sagutin ang simpleng tanong na yan. Kamusta ka na nga ba? Kamusta ka na matapos nyang wasakin ang nananahimik mong puso? Kamusta ka matapos nyang itapon lahat ng alaala kasama mo? Kamusta ka? Napulot mo na ba ang nagkalat na piraso ng pagkatao mo matapos ang masalimuot nyong pagtatapos? Kamusta ka nga ba? Hindi mo talaga alam.

“Bakit?” ang tugon mo. “Masama ka na bang kamustahin?” sabat nya. Ang daming bagay na tumatakbo sa isip mo noong sinabi nya yun. Masama ka nga bang kamustahin? Gusto mo syang murahin. Pero pinakalma mo ang iyong sarili. Kalma, puso. Kalma. At nasabi mo na lang ay “Di ko masasagot yan.” Pinipigilan mong magalit. Pinipigilan mong ibuhos lahat ng sakit. Alam ba nya kung bakit? Dahil mas pipiliin mong magpakabuti sa taong nakalimot maging mabuti. Mas pipiliin mong sarilinin ang sakit dahil sa huli, ikaw lang naman talaga sa inyong dalawa ang nasaktan. Sa isang paghihiwalay, hindi kailanman magpapantay ang sakit. Kailanman, walang dalawang puso ang nasusugatan ng sabay. Kailanman hindi mo pwedeng ibahagi ang sakit. Dahil ikaw yan, ikaw lang din ang gagamot nyan. Ganyan mo pinakitang matapang ka kahit na iniwan ka nyang mag-isa at nagtataka.

“Hindi mo kasi ako nirereplyan pagchina-chat kita,” dagdag nya. Napahinto ka. Kailan mo pa ba naging obligasyon na sagutin lahat ng mensahe nya sayo? Ngayon pa ba kung kelan wala nang kayo? Ngayon pa ba na sa loob ng ilang linggo, halos araw-araw nyang ipinagdidiwang na wala na kayo? Yan ang ilan sa mga gusto mong ibato sa kanya, pero pinili mong ‘wag na, bagkus sinagot mo na lang ito ng “Ah.”

“Sabi mo paminsan-minsan magte-text o magcha-chat pa rin tayo, pero bakit ganun, parang mas lalo kang lumalayo sa akin?” sabi pa nya. Gusto mo ulit syang murahin. Buti na lang di nya nakikita ang pag-ismid ng iyong labi habang sinasabi nya iyon.

Na habang naririnig mo sa kanya ang salitang paglayo, gusto mo syang duruin sa mukha at sabihing ang kapal kapal ng mukha nya. Na sya pa talaga ang may ganang magsabi nyan? Nasaan ba sya nung lugmok na lugmok ka? Na bigla-bigla ka na lang napapaiyak sa dyip papunta sa opisina o maging pauwi sa iyong tahanan. Nasaan ba sya noong panahong basang-basa ka ng ulan pero wala ka nang matawag na sasaklolo sayo?. Nasaan ba sya noong alas-dose ng gabi ka na nakauwi pero nagmatapang ka kahit takot na takot ka sa dilim dahil alam mong wala nang sasalba sayo. Nasaan sya? Ayun, araw-araw masaya. Ayun, piniling panindigan ang kasinungalingan nya.

“Pag di ka na busy at di na rin ako busy, text o chat tayo,” dagdag pa nya. Sino ba talaga sa inyong dalawa ang abala? Bumalik kayo ilang buwan o linggo ang nakaraan. Bumalik kayo doon sa panahon na humihingi ka ng konting oras sa kanya. Na halos nanlilimos ka na ng atensyon kahit konti sa kanya. Bumalik kayo doon. Naisip mo, bakit ngayon pa sya magkakaroon ng oras samantalang ang tagal mong inasam na mapansin ka nya noon. Bakit ngayon nya sasabihin ang mga katagang yaon, samantalang wala nang kayo. Na sa tinagal-tagal ng panahon, bakit magtatayo na naman sya ng isang simula samantalang kakatapos lang ng isang nasayang na kabanata.

Ang nakakatawa pa, gusto mo sanang itanong sa kanya kung bakit bigla syang nagparamdam. Kung anong posibleng dahilan bakit biglaan ka nyang tinawagan. Bakit, binasted na ba sya ng kanyang nililigawan? Busy ba ang bago nyang pinag-iinteresan kaya naghahanap sya ng ibang paglilipasan ng oras. Gusto mo ulit syang murahin. Hindi ka pampalipas oras. At hindi ka na kailanman magpapalinlang sa taong katulad nya. Walang kahit sino ang nagnanais ng tira-tirang pagmamahal. At walang pagmamahal ang magtatagal sa pulos kasinungalingan. At mas lalong walang pagmamahal na magtatagumpay kung nabuo ito sa pagsira sa isang matatag sanang pag-iibigan kung wala lang sanang umeksenang iba na nagpapanggap na may pusong dalisay pero sa huli pusong nag-aabang lang pala ng pagkasira ng isang relasyon at katapusan.

Alas otso disisyete ng umaga. Nakatayo kang nakikinig sa ispiker na nasa harapan. Nang biglang mag-vibrate ang cellphone sa iyong bulsa. Pero sa huli, mas pinili mong ikaw ang maunang magbaba ng linya. Na ikaw ang tumapos sa usapan ninyong dalawa. Tulad ng pagtapos nya, isang linggong umuulan, sa kuwentong matagal nyong isinulat dalawa.

At sa apat na minuto at labimpitong segundo pinili mong tapusin ang inyong usapan. Winakasan ito sa salitang “sige na” at “paalam,” sabay ibinaba ang telepono at pinaalala sa sariling tama na ang katangahan. ###

Kamusta po

Ito ang huling mensaheng
natanggap ko mula sayo,
Matapos mong wakasan
Isang linggong maulan
Sa loob ng aming tahanan,
ang humigit kumulang
siyam na taon
Nating pagmamahalan

Kamusta po?
Hindi ba’t kawalang pakiramdam
Ang tanungin mo ako
Ng isang simpleng katanungan
Na kayang dumurog
Muli ng aking puso’t isipan
At magbalik ng mga alaalang
Pinipilit ko nang kalimutan

Oo, paanong paulit-ulit
Na tumatakbo ang eksena
Isang Miyerkules ng umaga
Matapos ang ilang araw na
Hindi mo man lamang
Pagkamusta
Tinawagan kitang kakaba-kaba
Tinanong kung asan ka
Dahil umuulan noo’t
Nagmamaneho ka

Sinagot mo ako
Na ika’y nasa opisina
Pumatag ang loob ko
Atsaka ibinaba ang linya
Walang “mahal kita”
Bagkus ang sinabi mo’y
“sige na, bababa ko na.”

Makalipas ang ilang minuto
Nakatanggap ako ng mensahe
Galing sayo
“Ingat ka,” ang sabi mo
“Usap tayo sa tamang panahon.
Ayoko na ring pasakitin pa
Ang kalooban mo,” dagdag mo.

Ganito ba tinutumbasan
Ang isang pag-aalala
Ganito ba tinutuldukan
Ang isa sanang
Magandang istorya
Kung paanong noong
Isang linggo lamang
Kayo’y masaya’t nagtatawanan
Kinabukasa’y
Puro sakitan at pag-aalinlangan

Kaya siguro may takot ako
Sa sobra-sobrang kaligayahan
Dahil alam ko isang araw
Gigising ako
Na ang babati na sa akin
Ay si kalungkutan

Kamusta po?
Paano ko sasagutin
ang tanong mo
Kung matapos ang
Ating pinagsamahan
Mas pinili mo kong bitawan
Kaysa piliing ipaglaban

Siguro nga
mas madaling bumitaw.
Dahil ang pagbitaw
Ang pinakamadaling paraan
ng paglaban
Lalo na kung wala ng pag-ibig
Lalo na kung di na ikaw
Ang nagpapasaya
Sa mga araw
na hindi kayo magkasama.

Kamusta po?
Ang huling mensahe mo sa akin.
“Ok lang po,” tugon ko sayo.
Dahil gamay ko na
Ang pagpapanggap.
Magpanggap na
Ayos lang ako
Na di ako nasasaktan
Na di ako iiyak
Na tanggap ko
Na mas pinili mo sya (sila)
Na kaya kong mabuhay
Ng Wala ka.

Kaya kong magpanggap
Ng ilang ulit
Sa kahit anong paraan.
Pero hinding-hindi
Ang sabihing
Di na kita mahal.
Dahil ang tunay na nagmamahal
Hindi agad-agad susuko
Bagkus susubok,
Lalaban.

Kamusta po?
Ito mahal ka pa.
Pero wag kang mag-aala
Dahil unti-unti
Makakalimutan din kita
Dahil ang mabisang paglimot
Ay ang pag-alala
na hindi talaga kayo
para sa isa’t isa
Na sa huli,
Sa lahat ng iyong nagawa,
Ang reyalidad ay
Bibitiwan ka lang pala niya.

###

The things you forget

One. You said you love me but you decided to end this. You said you have to figure something out for yourself, that there is something you need fixing. You said it’s unfair for me if we’ll continue this relationship when you have lied to me. Far beyond what I want, I heeded your decisions because I know you need time.

Two. I believe in us and so I waited for you to come back to me, to come to your senses, to retract what you’ve already decided. I’ve hopefully waited for you to be with me again but all my hopes were in dire because you chose to be with them more than to be with me. I don’t know what I have done wrong. I chose to believe in us but that doesn’t mean you have the same belief as I am.

Three. I came to accept the fact that maybe, just maybe, you really wanted to be with yourself. I let you be. You need fixing, right? I stopped bugging you. I never bothered to wait for your good night messages, too. But I won’t deny the fact that I still look at my phone from time to time hoping to receive just one good text from you. But like all other hopes, I learned that waiting has also limits, I’ll wait for you, sure, but do not expect me to wait for you for too long.

Four. It’s the second week that you never bothered to ask me anything at all. You didn’t even bother to remind me to eat on time like you used to before. And I’m still hoping to receive just one text from you, that’s how naïve I am to the fact that maybe, just maybe, I can still find pieces of your love stored somewhere in your heart. But of course, I failed. And now I realize that I need to detach myself from you, little by little, even it’s hard, even it hurts the same.

Five.  I’ve been wondering if my heart was induced with some kind of medicine to forget. I somehow managed my weeks the way I live it before. But still, from time to time, I’m thinking about you, hoping you’re okay, hoping you’ve already happy to the choice you made. I’m becoming used to not talking to you. I’m getting used to just being on my own, feeling again the little world I created before. I’m getting used to your absence. And in getting used to that feeling, all I have is myself now. That your absence taught me that I can cure my sadness with my own presence.

SIx. You failed to look me in the eyes like the way you used to. You don’t bother to look through me and see that even after all the pain you brought me, I still cling to you. You’re still the one who gives light to these eyes. But of course, that’s overly distant now. Because now, all I’ve witnessed is how yours drifted as time passed by. You never cared to look at me intently now, ‘cause you’ve been busy eyeing someone else. Look but never understand — maybe you look at me for quite some time, but in the end, you miss the opportunity to understand us and see what we’ve become.

Seven. I’m beginning to accept the fact that time can change things. And memories are best remembered when it is all you’ve got in the end. I probably miss how you find time waiting for me in my jeepney stop and you’re all smiles looking totally excited as I stepped out, and you’ll reach out to me, taking my hand and interlocked it with yours. Together, we’ll walk hand in hand or sometimes your arms around my shoulders, to my next jeepney route. Again, waiting for me to safely get a ride home, and while the conductor is busy filling up the transport, we’ll stare at each other, murmuring repetitively words of affection and we’ll not break our stare even after the jeepney makes it move. Funny how simple that was but it’s your habit after all, making me feel wanted, making me feel that you cared at all.

Eight. But affection, just like love, can fade through time. I don’t know what really happen. We’ve been happy, right, and the next thing I knew, you’re suddenly drifting away. You keep on telling me that you’ve been fed up, tired of all my endless dramas, tired of the habitual things we do. You stop posting our sweet nothings on your social media, and every time I ask you to, you’re ready with your well-crafted reasons. And so I stopped. I stopped bugging you. I let you be. Probably you have your own reasons that I, probably, could not understand  because you could not tell me what it is. And so I was left with questions I don’t know how to answer myself.

Almost nine. It was an exciting almost nine-year we had. I can’t thank you enough for reminding me how braver it is to let go than to hold on. As soon as I can accept the reality that the man I used to know is not the one I am facing right now, I will still looked for you – in distance. I thank you for being with me in my best and worst mood, for being my map when you know I’m the worst navigator. I thank you for being true, for telling me you are tired of us, for being the one to end this, just because I can’t.  If love is not possible in this lifetime, it probably be real in the next. We may not end our story beautifully but know that I still hold on to the beautiful beginning we once had. In the midst of forgetting all of these things, I hope one day, you will remember how we built something beautiful – in the process of loving and hurting at the same time. But for now, it’s time to bid you goodbye.

###